Het lijkt een technologische versie van Top Trumps, met de twee grootste mobiele besturingssystemen die het hoofd geven, tegen elkaar vechten over een onderwerp dat van het uiterste van cruciaal is in deze tijd als we allemaal Consumeer en beheer zoveel gevoelige gegevens – beveiliging! Toen de nieuwe Apple CEO Tim Cook in oktober vorig jaar het podium betrad voor iPhone 4S -keynote, maakte hij van de gelegenheid gebruik om een paar statistieken te laten glijden met betrekking tot de wereldwijde adoptie van iOS -apparaten.
Hij onthulde dat het op Cupertino gebaseerde bedrijf veel meer dan 250 miljoen iOS -apparaten had verkocht, gezien de lancering van de originele iPhone in 2007. Aangezien iOS het besturingssysteem is dat de draagbare eenheden van Apple aandrijft, kunnen we alleen maar aannemen dat het kwartaal van een miljard een miljard Figuur behandelt iPhones, iPads, iPod touches en de tweede generatie Apple TV. Aan de andere kant van het hek bevindt zich Android, het besturingssysteem dat door Google aan de massa wordt geleverd. Hun Chief Executive Officer, Larry Page, kondigde ook aan dat ze de schakelaar op iets meer dan 190 miljoen Android -activeringen hadden opgelegd, waarbij Google het liever zo noemde in plaats van verkoop. In veel gevallen, en zeker in dit geval, liegen de statistieken niet, maar dan schilderen ze niet altijd een eerlijke vergelijking, aangezien iOS een volledige zestien maanden voorsprong had op Android. Het andere cruciale aspect om naar te kijken bij het vergelijken van de cijfers, is dat Apple alleen iOS opneemt op een klein aantal apparaten, terwijl Android wordt gebruikt om letterlijk honderden verschillende gadgets te voeden, dus ik denk dat het eerlijk is om te zeggen dat in termen van wereldwijde adoptie, iOS is nog steeds dominant, althans voorlopig.
Maar hoe verhouden de twee besturingssystemen zich tegen elk vanuit veiligheidsoogpunt? Veiligheidsonderzoeksbureau Veracode heeft een zeer interessante infographic geproduceerd die enkele van de veel belangrijkere en interessante vergelijkingen benadrukt.
Laten we eerst beginnen met de overeenkomsten met beide platforms, en de veiligheidsfuncties die ze allebei delen. Android en iOS hebben beide wat bekend staat als standaard toegangscontrole, in het algemeen de methode waarin gebruikers toegang krijgen tot het apparaat en het apparaat in slaap brengen of vergrendelen. Ze hebben beide ook toegangscontrole -instellingen om machtigingen voor applicaties toe te voegen of te verwijderen, wat aangeeft dat gebruikers een applicaties kunnen beperken om toegang te krijgen tot bepaalde services of gegevens. Iets dat voor mij ongebruikelijk was, was de beperkte toegang tot de hardware die de twee besturingssystemen hebben. Beide platforms bestaan uit een aantal lagen intermediaire software die fungeert als een tussen- voor het besturingssysteem en de onderliggende hardware. Ten slotte hebben zowel iOS als Android ingebouwd in onvoorziene omstandigheden om te weerstaan dat ze webgebaseerde aanvallen moeten zijn, moeten ze plaatsvinden.
Een gebied van openbaar geschil is de distributiemethoden voor toepassingen. Android -gebruikers geven vaak Apple voor het draconische beleid dat het heeft ten opzichte van ontwikkelaars en de methode waarin applicaties worden ingediend. Alle ontwikkelaars moeten een binair pakket indienen bij Apple voor hun team van ingenieurs om te controleren en goed te keuren voor de distributie van App Store. Dit kan leiden tot langere wachttijden vóór publicatie, en in sommige gevallen kan leiden tot afwijzing en het niet bereiken van de App Store. Android is daarentegen veel meer wegen beschikbaar voor ontwikkelaars, waarbij het platform veel meer dan één applicatiemarkt kan ondersteunen en de massadistributie van over de luchttoepassingen een optie is. Het is echter niet ongewoon voor Apple om een verkoopaanvraag goed te keuren, om vervolgens te beslissen dat het een van hun beleidsmaatregelen breekt en deze vervolgens zonder waarschuwing verwijdert.
Dus nu stappen we op de sterke en zwakke punten van beide besturingssystemen. Beide apparaten werken met autorisatie -gebaseerde toegangscontrolesystemen, zoals eerder aangegeven. De twee modellen techniek dit echter vanuit een andere hoek. Als een gebruiker bijvoorbeeld een applicatie gebruikt die het gebruik van zijn locatie vereist, is de app vereist om een op het scherm waarschuwing te leveren om autorisatie te vragen om toegang te krijgen tot de huidige locatie van de gebruiker. Als die gebruiker het verzoek weigert en de aanvraag afhankelijk is van het daadwerkelijk ontvangen van het groene licht, kan de app falen en absoluut nutteloos worden gemaakt. Aan de andere kant is het model van Android dat de gebruiker presenteert met een lijst met de autorisatievereisten voor applicaties op het punt van downloaden. De gebruiker moet vervolgens een beslissing genomen om door te gaan met de download- en ‘toekennen’ toestemming.
Twee vrij cruciale veiligheidsvoorzieningen binnen iOS zijn de geolocatie en auto-wissen. Als je worstelt om je deze in een echt scenario voor te stellen, denk dan aan de Find My iPhone -applicatie die Apple gratis heeft geleverd. Met de app kunnen gebruikers een verloren apparaat vinden, moeten de noodzaak ontstaan en vervolgens alle gegevens op dat apparaat op afstand wegvagen. Als dat niet mogelijk is, worden de gegevens automatisch weggevaagd als het apparaat in de verkeerde handen is geglipt en die persoon de Passcode -pincode verkeerd invoert, tien keernull